Malambo
De term malambo werd al gebruikt in Peru en Chili vanaf 1600, maar de Argentijnse malambo ontstond rond 1800. Dit ritme, in 6/8 maat, onderscheidt zich van de meeste andere ritmes doordat er niet op gezongen wordt. Alleen gitaren begeleiden de malambo, die alleen door mannen gedanst werd. Het is uitsluitend een ‘zapateo’: een tapdans zonder armbewegingen of bewegingen in de ruimte: op een kleine oppervlakte uitgevoerd. De malambo verspreidde zich al snel over het hele land en kreeg in iedere streek zijn eigen karakteristieken. In het noorden was de malambo sneller dan de oorspronkelijke zuidelijke malambo. De bombo werd als percussie-instrument toegevoegd en er werden andere gitaartechnieken gebruikt. In de Litoral (het noordoostelijk rivierengebied) werden accordeon en bandoneon gebruikt en in de regio Cuyo en Chaco de viool. Inmiddels zijn de regionale verschillen vrijwel verdwenen. Alle mogelijke instrumenten worden nu overal gebruikt.
Ariel Ramírez laat in zijn Misa por la Paz y la Justicia de malambo wél zingen, namelijk in het Credo.
klassieke gedanste malambo
Zuidelijke gedanste malambo door Micaela del Río
Credo van cd Misa por la Paz van Javier Rodríguez en Cantoría de la Merced
Overwinningsdansen ontstonden in of kort na de onafhankelijkheidsstrijd van Argentinië en de omliggende landen. De burgers wilden, in navolging van de Franse revolutie, gelijkheid en weg uit de overheersing door Spanje. De meirevolutie van 2010 leidde tot aftreden van de Spaanse onderkoning op 25 mei, nog steeds de nationale feestdag van Argentinië. Er werden in Buenos Aires blauw-witte kokardes uitgedeeld, de basis voor de Argentijnse vlag. Toen moest de onafhankelijkheidsoorlog (2010-2018) in de rest van Argentinië en de omliggende landen nog beginnen. De onafhankelijkheid van Argentinië werd officieel met de komst van de grondwet op 9 juli 1816.
Triunfo
De triunfo ontstond na de Meirevolutie van 1810 als overwinningsdans, vooral in de Provincie Buenos Aires. Hij wordt nu nog gedanst in Cuyo en naar het noorden tot aan Santiago del Estero en Tucumán. Vaak gebruiken de dansers castagnetten of knippen met hun vingers.
Het is een levendig 6/8 ritme, verwant aan de chacarera.
Later gingen de teksten ook over overwinningen in de liefde. Ariel Ramírez gebruikt het ritme in Manuela la Tucumana om vrijheidsstrijdster Manuela Pedraza te bezingen.
Manuela la tucumana uit Mujeres argentinas van Ariel Ramírez door Mercedes Sosa en Facundo Ramírez (helaas matige geluidskwaliteit)

De cielito ontstond in Buenos Aires eind 18e eeuw, waarschijnlijk met wortels in de Engelse country dance. Hij werd de typische dans van de onafhankelijkheid (1810-1816) en wordt ook nog gedanst in Uruguay, Paraguay en Chili.
Cielito del Libertador, gewijd aan bevrijder José de San Martín, met dans, Chubut 2011
De condición ontstond begin 19e eeuw in de Noordwestelijke provincie Catamarca, maar heeft zich over een groot deel van Argentinië verspreid. De dans wordt hier besproken vanwege de functie van overwinnings-en bevrijdingsdans. Als dans heeft hij wortels in de Franse gaviotte.
gedanste condición tgv de ‘Dag van de vlag’ 2020
Terug naar alle ritmes van de Pampa
Terug naar ritmes van de Noordelijke Andes